Scharloo.

Scharloo, een prachtige wijk in Willemstad, onderscheidt zich door zijn elegant gerestaureerde herenhuizen uit het einde van de 19e eeuw. Scharloo, ook bekend als Skálo, is een historische wijk en voormalige voorstad van Willemstad, gelegen ten noorden van het Waaigat vanaf de haven tot aan Berg Altena.

De naam ‘Scharloo’ verwijst naar de hoger gelegen ligging van de wijk. Hoewel gebouwd in Italiaanse stijl, zijn ze geschilderd in de levendige kleuren van de Antillen. Dit gebied trok destijds rijke joodse immigranten aan, op zoek naar ruimere percelen waar ze imposante woningen konden bouwen voor hun grote families. Oorspronkelijk was deze plek bestemd voor landbouw en scheepsbouw.

De buurten binnen Scharloo zijn Fleur de Marie, St. Jago, Scharloo Abou en Zwaan. Het is verbonden met Punda door de Koningin Wilhelminabrug, die ook wel bekend staat als de Scharloobrug.

Geschiedenis
De geschiedenis van Scharloo dateert uit de zeventiende eeuw, toen de West-Indische Compagnie de landbouw op Curaçao aanmoedigde door plantageconcessies uit te geven aan Nederlandse boeren. Scharloo was een van de eerste negen plantages, maar vanwege de harde ondergrond bleek het ongeschikt voor landbouw. In 1729 werden de percelen verkocht nadat de boeren elders hun geluk hadden gezocht.

De eerste werf werd in 1694 opgericht in Scharloo, waar ook de eerste houten huizen langs het Waaigat werden gebouwd.

In de achttiende eeuw, toen het ommuurde Punda te krap werd, trokken welgestelde Joodse kooplieden naar de buitenwijken zoals Pietermaai en Scharloo. Ze bouwden er elegante herenhuizen in Zuid-Europese stijl, geschilderd in de kleurrijke tinten van de Antillen. Deze herenhuizen, met veel neoklassieke elementen en vaak voorzien van een patio, waren kenmerkend voor de welvaart van Scharloo. Terwijl Punda in 1819 3042 inwoners telde en Otrobanda 3430, had Scharloo slechts 703 inwoners.

Vanaf 1850 begon de wijk zich verder te ontwikkelen. In 1861 werden de stadmuren afgebroken en in 1881 werd een brug gebouwd die Scharloo met Pietermaai verbond. Na een verwoestende orkaan in 1877 verhuisden veel Joodse families van Pietermaai naar het hoger gelegen Scharloo, waar ze aan de kant van het Waaigat villa’s bouwden. Scharloo groeide al snel uit tot het rijkste deel van de stad.

In de jaren vijftig van de twintigste eeuw trokken de bewoners echter weg naar moderne buitenwijken, waardoor Scharloo in verval raakte. Maar vanaf de jaren tachtig begon de restauratie van de wijk. Veel herenhuizen werden omgevormd tot boetiekhotels of kantoorruimtes en worden nu zorgvuldig onderhouden. Sommige panden zijn versierd met muurschilderingen in de levendige kleuren van Curaçao, als onderdeel van het Street Art Skalo-project van Fundashon Rebiba Skálo Abou, dat tot doel heeft de wijk op te knappen, te verfraaien en lokaal talent te promoten. In 1999 werd Scharloo opgenomen in de Werelderfgoedlijst als onderdeel van het historische centrum van Willemstad.

Architectuur
De architectuur van deze herenhuizen overtreft die van de Nederlandse tegenhangers in Punda. Ze zijn verfijnder in hun ontwerp, met complexere constructies en meer gedetailleerd sierwerk. Een kenmerkende eigenschap van Scharloo is de patio, geïnspireerd op de Spaanse bouwstijl, hoewel dit kenmerk helaas bij veel woningen verloren is gegaan door uitgebreide renovaties.

Deze statige herenhuizen zijn ontworpen om bestand te zijn tegen het tropische klimaat van het eiland, met zijn felle zon en harde wind. Echter, tegen de jaren vijftig van de 20e eeuw begonnen de welgestelde families de voorkeur te geven aan moderne buitenwijken zoals Mahaai, waardoor de herenhuizen in Scharloo snel in verval raakten.

Veel van deze historische villa’s zijn tegenwoordig prachtig gerestaureerd en hebben nieuwe doeleinden gekregen als musea, hotels en kantoorruimtes.
Scharloo transformeert geleidelijk tot een van de meest bruisende en creatieve wijken van Willemstad. Het trekt startups, gezellige eettentjes en kunstgalerijen aan die een scala aan levensgrote kunstwerken tentoonstellen.

Fleur de Marie
Fleur de Marie is een buurt in Willemstad, gelegen op een rotsachtige helling ten noordwesten van Scharloo. De buurt omvat straten zoals de Bargestraat, Fort Nassauweg en Presidente Romulo Betancourt Bulevar.

Met de oprichting van de Curaçaosche Petroleum Maatschappij (CPM) in 1915 ontstond er behoefte aan volksbuurten dicht bij de olieraffinaderij. Deze buurten werden gebouwd voor en bewoond door arbeiders uit de olie-industrie en de stadsarbeiders.

Later, door de aanleg van de oprit naar de Julianabrug, verdween het grootste deel van de bebouwing in Fleur de Marie. Slechts een kwart van de oorspronkelijke bebouwing bleef behouden.

Sinds 2000 staat Fleur de Marie op de lijst van wijken die de overheid nieuw leven wil inblazen. De wijk kreeg een park, grote muurschilderingen en zag een toename in kantoorruimtes en sociale activiteiten, waaronder een buurtkeuken.