We hebben bijna twee jaar op Bandabou gewoond en daar kom je ze tegen: het wilde zwarte varken. De eerste keer was op de ranch, waar we woonden. En eerlijk gezegd, we zijn er een beetje verliefd op geworden.
Inmiddels hebben we ze in verschillende formaten gezien: Groot, gespierd met slagtanden en heel klein, pas geboren. En allemaal kwamen ze graag op bezoek voor een appeltje, een cashewnootvrucht, een banaan, brood…we hoefden bijna niets weg te gooien.
In het begin kwamen voornamelijk de mannetjes op visite en vervolgens de dames, die later baby’tjes kregen, zelfs in de buurt van ons huis. Zo kregen we van dichtbij te zien hoe ze melk kregen en opgroeiden. Hoe ze speelden in de bladeren en achter elkaar renden in de bosjes. Ze kwamen op de porch liggen, op mijn rotan kleed. Er is zelfs een modderpoel voor ze gemaakt in de buurt van de stallen. Zij voelden zich thuis en wij genoten van het gezelschap. Ja, we missen ze wel een beetje hoor, nu we op Banda Ariba wonen. Het zijn lieve, eigenwijze en slimme beestjes!
Ik kan helaas niet zoveel vinden over deze wilde varkens, enkel dat ze eeuwen geleden zijn meegenomen door de Spanjaarden. Wie weet meer over deze gespierde beesten, die goed afstanden kunnen lopen en rennen? Varkens die leven in de mondi, maar ook de stranden bezoeken, op zoek naar iets lekkers?
Eilandverhalen Curaçao 